یا حسین

دل تو عرصه ازلی خلقت است.

گوش کن که چه خوش ترّنمی دارد در تپیدن: حسین، حسین، حسین، نمی تپد، بل حسین حسین می کند.

کجاست آن که زنجیر جاذبه خاک را از پای اراده اش بگشاید و  

هجرت کند،

از خود به بستگی هایش،

تا از زمان و مکان فراتر رود و خود را به قافله سال شصت و یکم  

هجری برساند و در رکاب امام عشق به شهادت رسد؟

و از آن پس دیگر،این باد نیست که بر تو می وزد،

این تویی که بر باد می وزی.

و از آن پس دیگر، آن تویی که بر زمان می گذری،

و آن تویی که مکان را تشرّف حضور می بخشی.

یعنی نه اینچنین است که کربلا شهری درمیان شهرها باشد

و عاشورا روزی درمیان روزها؛

زمین سراسر پهن دشت کربلاست و کربلا ما را به خود فرا  

می خواند.

کربلا ما را به خود فرا می خواند.

آری، پیروزی با ماست،چرا با ماست.

کربلا ما را به خود فرا می خواند و آن سوی تر، «قدس» است 

 در اسارت «شیطان»...

و راه قدس از کربلا می گذرد.  

(شهید آوینی)